Idézetek a hiányról
Boltíves fejed, hogy szoborrá fagyott, nem lett felbomló, riasztó halott, - finoman szövődött rá a glória, a földöntúli ős harmónia. Görög arcéled, - két csukott szemed megszépülve élte már az örök életet. Azóta így látlak, úgy állsz már elém, sugárban, mint régen, életünk delén... Most tudom csak - hogy elvesztettelek: Úr Isten! mennyire, mennyire szerettelek...
Előfordul, hogy a hiányból érzünk rá valamire. Az űrből, amit maga után hagy.
Szállnék most újra! Magasra, előre életem nyarából, mint a madár, még egyszer, vissza, csak egy kis időre, ahol gyerekkorom tavasza vár. Ó, adjatok csak egy órára szárnyat és álmomban utat mutassatok, hogy abba a koromba visszaszálljak, szálljak, szálljak, s le is szállhassak ott.
Mi ez a nyugtalan remegés vágy utánad? Mindennap nélküled ébredni csupa bánat.
Nem az internettel van a gond, nem az alkohollal, nem a munkamániával, hanem az érzelmi felvilágosultsággal kapcsolatos tudatlansággal.
S most, hogy újra játszom felnőtt életet, idegenben festek otthoni képeket. De a mindennapok... mikor magam vagyok - kicsit mindig meghalok.
Te ország, mely oly szívesen fogadtál, büszke folyó, szőlő dombok között - alig léptem az ajtó küszöbét át, köszönésem, mint búcsúszó nyögött. Mit ér a szemnek a szépség amit lát mikor a lelket koldulás gyötör? Oly hideg, az idegen napsugár; otthon, otthon szeretnék lenni már!
Találkoztál már olyannal, aki egyszerre betölti a nagy űrt benned, aztán mikor csak úgy eltűnik, újra érzed a fájdalmas ürességet?
Jaj hogy elhullnak szirmaim mire hazaérsz útra kellene kelnem azt hiszem legalább elindulni feléd mint ahogy a nap teszi reggel felkel keleten azonban sohasem ér oda hozzád ehelyett itthon ülök várlak a sötét konyhában és üres előttem az asztal mert úgy tűntél el mint forró leves fölül a gőz.
Hiányzott a feleségem. A hiányát könnyebb volt elviselni a temetőben, ahol mindig is halott volt, mint az összes olyan helyen, ahol élt.
A legnagyobb birodalom sem ér egy fabatkát sem, ha nincs kire hagyni.
Ajtónk előtt a friss mohaszőnyeg távozó lábad nyomát belepte. Oly vastag, el sem tudom söpörni.
Messze a város, ahol születtem, gyerekként felnőttem. Az a város, amit szerettem olyan rég! Távol a barátok, akik szerettek, idővel eltűntek. Titkon várom, hogy velük lehessek én!
Ma kitöröltem az összes eddigi smst, hogy a beérkezőknek legyen hely, értesítettek a számlámról, azt hittem, te írtál, az nem fér már el, a félelem visszatért, rájöttem, milyen egyedül és nevetséges vagyok.
Furcsa, hogy legtöbbször hétköznap reggel gondolok rád, vagy érezlek közel magamhoz, pedig ezt a szakaszát utálom a legjobban a napoknak, persze talán éppen emiatt jutsz eszembe ilyenkor, magamra maradok és te segítesz ebben, van egymásra időnk.