Idézetek az együttérzésről
Lehetetlen mindenkinek pénzt adni. Ez fájdalmas lecke, amit el kell fogadni ugyanúgy, mint azt, hogy az ember szíve lassan immunissá válik a testi fogyatékos gyermekek és a koldusok láttán.
A legszorosabb, legmélyebb kapcsolat pillanataiban minden más semmivé foszlik. Csak a szívünk dobogása jut el a tudatunkig. A másik kezének érintése. A hihetetlen élmény, hogy mindketten ugyanazt érezzük. És arra a rövidke időre tudjuk, hogy utunkon nem vagyunk egyedül, van valaki mellettünk.
A te gondod az én gondom, a te kételyed az enyém is, és ugyanúgy segíteni akarok rajtad, mintha saját magamról lenne szó.
Ha teljesen jelen vagyunk a pillanatban, tökéletesen ráhangolódunk a körülöttünk lévőkre. Az idő megállni látszik. A szívritmusunk és agyhullámaink összhangba rendeződnek. Ez az az állapot, amelyben az együttérzés és a gyengédség megszületik.
A betegségek és a súlyos sérülések a betegeket sokszor úgy sodorják magukkal, mint egy katasztrofális földcsuszamlás. Úgy érzik magukat, mint aki csapdába esett, magányosan és egyedül. Az emberi törődést kifejező érintés lehet az egyetlen dolog, ami biztonságot és reményt nyújt a számukra. Amikor megérintjük a betegeket, ők is ugyanúgy megérintenek minket. Ezekben a pillanatokban rádöbben az ember, hogy nincs egyedül a félelmeivel és a szenvedésével, sem betegként, sem pedig szakemberként.
Tükröt s hőmérőt betegeknek Sohasem mutatok.
A gondok ha túl nagyok, én akkor is itt vagyok. A szavak széthullanak - ne aggódj, tartalak!
Én nem kivánnám, hogy átvedd tőlem az egész földnek fél terhét! Csak átkarolnál és vigyáznál, hogy meg ne billenjek szörnyű terhem alatt, hogy mindig egyenesen menjek...
Néha a segélykiáltás hangosabb, ha előtte mások nem akarták meghallani.
Az együttérzés elvesztése talán a leghosszabban tartó, legmélyebb sérülés, egy láthatatlan ellenség néma pengéje, mely a szívünkbe tép és nem csak az erőnket szívja el. Elveszi az akaratunkat, mert hisz mik vagyunk együttérzés nélkül? Miféle örömet lelhetünk az életünkben, ha nem értjük meg a körülöttünk élők boldogságát és baját?
A regényolvasás elősegíti az empátia fejlődését és annak megértését, hogy más emberek milyen eltérő körülmények között élnek.
Megérteni a szenvedést egyfajta megváltás, és ha ezt egyszer megérted, onnantól megvan benned a részvét, és a következő, amire rájössz, hogy szabad vagy.
Sírj valakivel együtt. Jobban gyógyít, mint egyedül sírdogálni.
A közösségi tudásmegosztás miatt olyan megoldásokat találhatunk életünk problémáira, amelyekhez korábban csak keveseknek volt hozzáférése, és a közösségi médiának köszönhetően egyre többen érezhetik, hogy nincsenek egyedül a gondjaikkal.
Változhatnak a felületek, az eszközök, egy dolog viszont nem: az embereknek mindig is igénye lesz a sztorikra. Ősi szükségletünk a történetek elmesélése, és bár a technológia hat arra, hogy miképpen osztjuk meg ezeket, amíg világ a világ, addig sztorikat fogunk egymásnak mesélni. Soha nem változik meg ugyanis az emberek vágya arra, hogy ne érezzék magukat egyedül a világban.