Fecske Csaba
E földön minden mulandó szertefoszlik mint a hab minden percünk nagy kalandor drágán adja amit ad hiúságok hiúsága életnek halál az ára mit számít hogy mi a cél úgyis csúfos véget ér.
Túl vagyok rajtad istenem tudom csupán árnyékod vagyok.
Mint tüske hatoltál belém
sebhelyed vagyok ma is még
mikor már azt hiszem vége
elkezdek lüktetni ismét
az elme összeférceli
lazán a múltat és jelent
az egy bordában szőtt élet
kettőnknek más sorsot jelent.
Pokollá tenni az életedet én nem nem szeretlek úgy.
Mint gyík a kövön sütkérezik agyamon emléked lustán.
Eljön az idő hogy nem te következel majd teutánad.
Koponyám rideg cellájában raboskodsz életfogytiglan.
Szemem elárvult égboltjára karcolod hiányod jelét.
Úgy kelt át rajtam száraz lábbal könnyedén mint vízen a hold.
Mi már nem vagyunk csak te vagy és én vagyok a seb a másikon.