John Cure
Ha valakitől elveszik az álmait, az mindennél fájdalmasabb. Mert álmok nélkül, remény nélkül meghal a lélek. Olyankor nincsenek nézőpontok. Csak a fájdalom van. Az üres, kisírt tekintetek, a gondolatok, amik kétségbeesetten cikázva keresik a magyarázatot azokra a miértekre, amikre néha nincs semmilyen magyarázat.
Szivárvány, vagy valami más,
egy fájdalmas szívdobbanás,
fény az éjjeli sötétben,
vágy a szerelem ölében,
te vagy nekem.
Bájos arc a víz tükrében,
kedves dallam a zenében,
egy fojtó, forró lélegzet,
csendben lopakodó végzet,
te vagy nekem.
Szívemhez simuló lélek,
bennem ébredő új élet,
ereimben pulzáló vér,
simogató tavaszi szél,
te vagy nekem.
Szűnni nem akaró érzés,
válasz nélkül maradt kérdés,
egy ki nem mondott vallomás,
délibáb, vagy valami más,
te vagy nekem.
Hét éve voltak házasok. Még az egyetemen ismerkedtek meg, és szerelem volt első látásra. Már akkor tudták, hogy soha többet nem fognak elválni. Soha. Míg a halál el nem választ!
Az apáink többet tudnak, mint azt gondolnánk. Nagyapám szerint a szüleink bűne a mi bűnünk is. Öröklődik és nem lehet lemosni.
A férfiak sokat kibírnak, a férfiak lelke egy idő után megkövesedik és lassan ugyan, de túljut a legnagyobb csapásokon is.
Az ember megy a sodrással és a változó világ hullámai úgy dobálják az élet piciny csónakját, ahogy az meg van írva.
A gyerekek szeretete és ragaszkodása nagyon erős, és bármilyen akadállyal megbirkózik.
Amerika, a fene nagy nemzeti érzés. Illúzió az egész. Hatalmas kocsik, partyk, miegymás. De a felszín alatt ez az ország is velejéig romlott.
Vannak emberek, akik haláluk után nem halnak meg igazán, mert a testüket elhagyja a lelkük, de nem tudnak bejutni sem a mennyországba, sem pedig a pokolba, hanem megrekednek a két világ között. Végül is egy kicsit még itt vannak, egy kicsit a másik két helyen, de még sincsenek igazából sehol.
Meglepődnél (...), ha tudnád, hogy mennyire logikusan tudnak a gyerekek gondolkozni, és hogy milyen tökéletesen felépített világ van a fejükben, amit mindig újabb információval töltenek meg. Nem mondom azt, hogy tudatosan hoznak meglepően logikus döntéseket, de a bennük zajló események örök rejtélyt képeznek. És hihetetlenül bátrak, mert nem ismerik az igazi veszélyt, nem tudják felfogni a következményeket, és ez a bátorság viszi őket előrébb és teszi őket képessé, hogy felmásszanak akár egy olyan fára is, amire egy felnőtt nem lenne képes. Bízik a saját erejében és a fa jóindulatában. Hidd el (...), fogalmunk sincs, mi zajlik le ezekben az apró kisemberekben.
A véletlen a Jóisten művészneve.
A ragadozók a (...) létfenntartás ösztönének köszönhetően ölik meg állattársaikat. Az ösztönök vezérlik, évszázados beidegződések. Az ember? Hát igen, valószínű, hogy az ember a legnagyobb állat, és a legbrutálisabb.
Bízzál bennem! Csak két szó, semmi több, csak két szó. De milyen szó? Még külön kikérjük magunknak a bizalmat, elvárjuk, hogy megbízzanak bennünk, és utána szemrebbenés nélkül hazudunk tovább.
A szerelem elmúlik, és felváltja valami sokkal fontosabb, ami egy életre szól; a szeretet, a tisztelet és a megbecsülés. Amikor ő már én vagyok, én pedig ő. Engedve, hogy a másik bennünk éljen. A megnyugtató tudat, hogy együtt, egy életen át, kölcsönösen kiegészítve a másikat, kimondva vagy csak befejezve helyette a mondatokat, támogatva, kitartva, bízva, szeretve.
Téged minden alkalommal tökéletesnek látlak. Ragyogsz, és a fényed mindent felmelegít, a mosolyod pedig elűzi a fárasztó stresszes gondolatokat.