Idézetek az igaz szerelemről
A legjobb szem is vakká válik, ha befedi a szerelem hályoga.
A csodák elférnek apróságokban is. Egy el nem csókolt csókban... egy simogatásban. Egyetlen anyai tekintetben. A szerelmünk két csepp szavában, amikor azt mondjuk: szeretlek.
Jobb szeretni és elveszteni a szerelmet, mint örökké a szerelem nélkül lenni.
Semmi sem erkölcstelen, ami az ágyban történik, ha arra jó, hogy fenntartsa a szerelmet.
Ha csupán egy mindent elsöprő szerelem létezik, a többi tovapergő káprázat volna? Vagy maga a szerelemérzet is elillanó illúzió?
Biztosan nevetségesen romantikusan hangzik, de úgy terveztem, hogy együtt éljük le az életünket. Hogy ő lesz az, aki majd a halál torkában is megnyugtat azzal, hogy minden rendben lesz.
A szerelem zsarnok. Hatására feltárjuk lelkünk legmélyebb, legsérülékenyebb régióit, és feladjuk az illúziót, hogy képesek vagyunk az önuralomra.
A szerelem megváltoztatja az ént, hatására alábbhagy önmagunk iránti szeretetünk, a többi ember érdekesebbnek kezd látszani számunkra, mint saját magunk.
Aki szerelmes, az egymást követő kis felemelő érzéseket élt meg, mint még soha így előtte, mintha az életnek egy eddig elzárt része nyílna meg előtte: imádat, remény, kétség, lehetőség, félelem, eksztázis, féltékenység, fájdalom kavarognak benne őrült iramban.
A szerelem behódolás, nem pedig döntés.
Az sz betűs szót kimondani kábé annyi, mint kivégezni saját magadat. Keresztülgyalogolni önmagadon. Megadni magad. Kiadni magad totálisan. Védtelenné válni. Elveszíteni önmagadat. Dalban elmondani az egészen más. De belemondani a másik szemébe?
A szerelemnek vannak határai, ezt tudjuk. Ledöntjük őket, aztán újra felépítjük, és megint ledöntjük. De így kell ennek lennie? Nem tanulunk? Nem lehetünk bátrak? Nem tudunk hinni? Csak mert talán minden, amire szükségünk van, egy kis bátorság, egy kis remény, egy kis hit. Talán nincsenek határok, ha úgy döntünk, nem látjuk őket. Talán a szerelem határtalan, ha elég bátrak vagyunk, hogy úgy döntsünk, a szerelem határtalan. Talán jut mindenkinek boldogság.
Ez a szerelem: bú is, öröm is, akár a rózsa: virág és tövis.
Nehéz a szerelemről nem szabad- verset írni.
Nem igazán tudom, mi az, tetszik, és tetszve lenni. Pláne a kettő egyszerre. Az már Disneyland.