Joel H. Cohen
kanadai forgatókönyvíró
Az emberek sokkal inkább hajlamosak elhinni magukról, hogy képesek valamire, ha ismernek valakit, aki már megtette ugyanazt. A lehetetlen ekkor hirtelen lehetségessé válik, mi több, elérhetővé.
Távol áll tőlem, hogy leszóljam a Napot (kétcsillagos kritikát adtam rá a Yelpen), de mindössze egyetlen dolga van: egy helyben állni, és hagyni, hogy a többi bolygó körülötte keringjen, mintha csak az univerzum rossz helyre pakolt kávézóasztala lenne.
Nem vagyok született futó. Ha le kellene írnom a saját stílusom, azt mondanám, hogy az az ember mozog így, akit meglőttek már, de még nem terült el a földön. Az egyedüli különbség, hogy a meglőtt ember jobb fizikai kondícióban van, mint én futás után.
Közöttünk járnak. Úgy néznek ki, mint bárki más, úgy viselkednek, mint bárki más, és ők is rossz fajta szemetet tesznek a szelektív szemetesbe, mikor a normál szemetesben már nincs hely, akárcsak bárki más. Egy nem-is-annyira-titkos közösségről van szó, amely nem rejtőzik túlságosan, akárcsak egy alvó terroristasejt. Leszámítva, hogy ezeknek az embereknek az egyetlen bűnük, hogy korán kelnek és beleférnek a ruháikba. Ők... a futók.
Amikor 0-ról 1-re, aztán 1,5-re, aztán 3-ra, majd 5 és 10 km-re előrelépsz, elkezdesz gondolkodni, meddig juthatsz el. Ez a fajta idióta gondolkodás vesz rá embereket, hogy felállítsák az egy perc alatt fejjel feltört tojások világrekordját (80 amúgy), és ez vezetett el engem oda, hogy elkezdjek gondolkodni, vajon végig tudnék-e futni egy maratont.
A sportközvetítések és az azokat megszakító reklámok bámulásából álló életem megtanított rá, hogy a teljesítmény a felszerelésen múlik.
A futás szépségét részben az adja, hogy szinte semmilyen felszerelés nem kell hozzá.
Az elmúlt néhány évben a futócipők valamiért fluoreszkálóak és rikító színűek lettek: úgy tűnik, ugyanazok az emberek tervezik őket, akik a fényes, narancssárga mellényeket az útmunkásoknak.
A modern futócipők kinézetéből kiindulva az a tanácsom, hogy egyszerűen hagyjuk figyelmen kívül a megjelenést (ugyanezt tanácsoltam korábban a lányoknak is, akiket randira hívtam). Ha bárki kinevetne miattuk, magyarázzuk el, hogy figyelembe kell venni más tulajdonságaikat is (ami a másik bevált tanácsom volt a randik előtt).
Bármennyire könnyű is gyűlölni a hegyeket, jót tesz, ha ezeken futunk. Először is, mert rövid intervall futásoknak felelnek meg, és kényszerít a tempó, az intenzitás stb. változtatására. Másodszor pedig szinte akármilyen nagyobb versenyen indulunk, vagy akármerre futunk hosszabb távot, a hegyeket nem kerülhetjük el. Ha most mégis elkerüljük őket, később sokkal rosszabb lesz találkozni velük - ugyanúgy működik ez, mint a fogorvossal és társaikkal.
A gondolkodással csak pazarlom a szinapszisaim. Minden gondolatom komplett badarság.
Ha elindulunk az eltervezett 5 km-es futásra, akkor semmiképp se adjuk fel 4-nél. Nem szabad feladni a cél közelében. Ha elegendő energiát fektettünk abba, hogy eljussunk a táv 80%-áig, a maradék 20%-ot befejezni sokkal könnyebb, mint ismét nulláról kezdeni az egészet. Kényszerítsük magunkat a folytatásra, mert ezzel energiát spórolunk!
A futóknak vannak jó és rossz futásaik - mindenféle különösebb ok nélkül. Még a profi futók is tudomásul veszik, hogy vannak napok, amikor egyszerűen nem megy nekik. Ha ezeknek a precízen hangolt gépeknek is lehetnek rossz futásaik, akkor egyáltalán nem meglepetés, hogy nekünk, rosszul hangolt nem-gépeknek is vannak. A lényeg: ne okozzanak csalódást a rossz futások. Egyetlen futásteljesítmény nem jelent többet annak az egy futásnak a teljesítményénél.
Bármilyen nehéz is, kényszerítsük ki magunkat az ajtón! Még ha a tervezettnél rövidebb táv vagy lassabb tempó lesz is a vége, sokkal többet teszünk így, mintha semmit nem tennénk. Ha időeredményben vagy távolságban nem is érjük el a felállított célt, legyőztük a lustaságunkat, és ez már önmagában is nagy szó.
Nem maga a verseny, hanem az edzések az igazi munka. A verseny már csak egy jutalom saját magunktól mindazért a munkáért, amelyet addig elvégeztünk.